Rejs z Arturem S. II

dryfując po chaotycznej głębi

popychany prądem bezrozumnej woli istnienia

widziałem stałe lądy

a na nich

w otoczeniu niezmiennych kształtów

sylwetki szczęśliwych ludzi

wiem

mogłem zejść do szalupy

kapitan nie patrzył

jednak

oszukać można wszystkich

tylko nie siebie

Poranek malowany szeptem

jesteś

oddechem na mym ramieniu

szepczącym okruchami wczorajszej nocy

usta i oczy

niezbadane przestrzenie pożarów

jak ogrody wiecznych kwiatów

kryją w sobie tysiące wierszy

patrzysz nagim pytaniem

znasz zaklęcie

popłyńmy rwącym nurtem rzeki

*** (zagram na tobie melodię najsłodszą)

zagram na tobie

melodię najsłodszą

bez partytury

wydobędę kwinty

oktawy i decymy

niech brzmią

nutki ulotne

* * * (zabierasz mnie w cichą przystań)

zabierasz mnie w cichą przystań

dotykiem

słowa

jak zwykle

zostają po tamtej stronie

pod wpływem ciepła

wyginają się wskazówki zegara

paruje z myśli

przeszłość i przyszłość

zostaje teraz

* * * (kiedy piszę...)

kiedy piszę

papierowe łódeczki słów

puszczam w kosmiczną przestrzeń

czasem jedna gdzieś się zaplącze niezdara

i wpadnie

w kieszeń twego płaszcza przypadkiem

gdy chcę wyrazić najważniejsze

kartka jest pusta

nie mówię nic

tylko patrzę w twoje oczy

*** (zimowy krajobraz...)

zimowy krajobraz

gałęzie drzew

jak szkielety naczyń włosowatych

tak jak one

usycham

tak jak one

boję się silnych wiatrów

czy każde z nas

doczeka swojej wiosny