Rejs z Arturem S. II

dryfując po chaotycznej głębi

popychany prądem bezrozumnej woli istnienia

widziałem stałe lądy

a na nich

w otoczeniu niezmiennych kształtów

sylwetki szczęśliwych ludzi

wiem

mogłem zejść do szalupy

kapitan nie patrzył

jednak

oszukać można wszystkich

tylko nie siebie

Poranek malowany szeptem

jesteś

oddechem na mym ramieniu

szepczącym okruchami wczorajszej nocy

usta i oczy

niezbadane przestrzenie pożarów

jak ogrody wiecznych kwiatów

kryją w sobie tysiące wierszy

patrzysz nagim pytaniem

znasz zaklęcie

popłyńmy rwącym nurtem rzeki

*** (zagram na tobie melodię najsłodszą)

zagram na tobie

melodię najsłodszą

bez partytury

wydobędę kwinty

oktawy i decymy

niech brzmią

nutki ulotne

* * * (zabierasz mnie w cichą przystań)

zabierasz mnie w cichą przystań

dotykiem

słowa

jak zwykle

zostają po tamtej stronie

pod wpływem ciepła

wyginają się wskazówki zegara

paruje z myśli

przeszłość i przyszłość

zostaje teraz

* * * (kiedy piszę...)

kiedy piszę

papierowe łódeczki słów

puszczam w kosmiczną przestrzeń

czasem jedna gdzieś się zaplącze niezdara

i wpadnie

w kieszeń twego płaszcza przypadkiem

gdy chcę wyrazić najważniejsze

kartka jest pusta

nie mówię nic

tylko patrzę w twoje oczy

*** (zimowy krajobraz...)

zimowy krajobraz

gałęzie drzew

jak szkielety naczyń włosowatych

tak jak one

usycham

tak jak one

boję się silnych wiatrów

czy każde z nas

doczeka swojej wiosny

starocie cz. III

Likwidując starą stronę przeniosłem swoje opowiadania na tego bloga (w zakładce opowiadania z prawej strony).

Zastanawiałem się czy też nie usunąć ich razem ze wspomnianą stroną, bo i część wydaje mi się z perspektywy czasu dość błaha, część niedopracowana...
Sentyment jednak wziął górę.

*** (na przystanku stoją lódzie...)

***

na przystanku stoją lódzie

martwe spojrzenia

kryją pod soplami włosów

Do bliźniego

gdy mnie i ciebie nie będzie

kwiaty przestaną być piękne

dobra i zła nie będzie

wszystko

jak gdyby

nigdy

nic

starocie cz. II

Konopka

Szedł młodzieniec poprzez pole

Minął z prawej trzy topole

Wtem usłyszał śpiew kobiecy

Dreszcz wnet oblał jego plecy

Wzrok obrócił w stronę prawą

Serce bić zaczęło żwawo

Postać chuda jak źdźbło trawy

Biega w gąszczu dla zabawy

Pierś jej ostra, lico białe

Odsłonięte ciało całe

Bujnych włosów ruda wstęga

Po pośladki dla niej sięga

Oczy płoną, uśmiech nęci

Naszły chłopca wielkie chęci

Więc się zbliża opętany

Poprzez traw zielone łany

Staje przed nią bardzo blisko

W całym ciele drży mu wszystko

Na sam widok nogi miękną

Ujrzeć taką postać piękną

Panna szepce – zbliż swe dłonie

Połóż głowę na mym łonie

Będę pieścić ciało twoje

Przy mnie znikną wszystkie znoje

Dam ci słodycz i zabawę

Zanurz ze mną się w tę trawę

Dotknij ciepłe ciało moje

Splećmy się z sobą we dwoje

Lecz to wszystko złe są czary

Niecne panny są zamiary

Biedak nie wie co go czeka

Stoi prosto, nie ucieka

Jak Konopkę kto zobaczy

Łaskotaniem go uraczy

Bez litości dręczyć będzie

Aż mu z ciała krew ubędzie

Z jego serca dusza wyjdzie

I kostucha po nią przyjdzie

Znów okrutna ladacznica

Pozbawiła chłopca życia

Będzie płakać wioska cała

Jaśka panna z traw zabrała

Nie powiem Ci nigdy…

Nie powiem Ci nigdy, że jak kwiat są twe wdzięki

Który by świat nasz ozdobić powstał z boskiej ręki

Choć los twój podobny to złe to porównanie

Bo kwiat marny więdnie, twój wdzięk pozostanie.

Nie powiem Ci nigdy, żeś słonce na mym niebie

Choć dużo ciepła dajesz mi od siebie

To nigdy twój żar nie ciążył na mym ciele

Jak okrutna spiekota gdy słońca za wiele.

Po burzy

spacerujemy razem po alei

pierwszej lepszej drodze

która wyrosła przypadkiem przed naszymi nogami

wiosenny chłód wieczorny

studzi resztki gasnących emocji

  

przed nami

długa

pusta droga

słońce zachodzące na horyzoncie

i dziwny spokój

którego powinno tu nie być

a jednak jest

Premiera drugiej antologii Terespolskiej Grupy Literackiej "Pejzaże Słów"

20 listopada 2011 podczas XIII Powiatowego Przeglądu Poezji Śpiewanej w Terespolu odbędzie się premiera drugiego tomiku poezji Terespolskiej Grupy Literackiej „Pejzaże Słów”. W niniejszej publikacji można będzie przeczytać, tak jak w ubiegłym roku, wiersze Mirosława Chodynickiego, Krzysztofa Pogorzelskiego, Dominika Sobola, Judyty Dobryńczuk, Dominika Litwiniuka oraz opowiadanie Moniki Zań.

Wszystkich zainteresowanych nabyciem publikacji zapraszamy na przegląd, który odbędzie się w dniu 20.11.2011r. o godzinie 15:00 w Liceum Ogólnokształcącym w Terespolu.

starocie (limeryki)

Gorliwa tercjanka

Pewna tercjanka w terespolskiej świątyni

Na co dzień męczarni synowej sprawczyni

Dzienny swój limit odklepała

Pół mszy świętej w ławce przespała

Już jej Piotr Święty niespodziankę uczyni

Nauczycielka muzyki

Pewna młoda nauczycielka muzyki

Lubiła przed lekcją zajadać szaszłyki

Kiedyś, gdy zjadła za wiele

Zrobiły zamęt w jej ciele

Więc bąki puszczała wbrew prawom rytmiki

Zamyślenie

jadąc autobusem

zastanawiałem się nad słowami filozofów

a jeśli to prawda

że świat który widzę jest tylko złudzeniem

przecież zdrowy rozsądek

mylił tyle razy

zamyślony przegapiłem przystanek

na jakim miałem wysiąść

znów Achilles

przegonił żółwia

Stary młody człowiek

dotknąłem dłonią pleców

w miejscu

gdzie kiedyś miałem skrzydła

i na palcach poczułem krew

dotknąłem dłonią głowy

a w miejscu

gdzie kiedyś rosły włosy jasne

rozciąłem palce

o kołtuny drutów kolczastych

dotknąłem dłonią twarzy

i uśmiechu nie znalazłem

w kanionach przedwczesnych zmarszczek

a przecież

powinienem iść z pieśnią

chcę i potrafię

*** (duszę się w taką noc)

duszę się

w taką noc

kiedy pokój

za mały o jedną ścianę

miejsce zmysłu

którego nie mam

wypełniam wódką

panaceum na wszystko

z wyjątkiem niej samej

Portret człowieka złamanego

stał tak

długo

wpatrywał się

jak w film

wyświetlony tylko dla niego

zgarbiony

utknął

między młotem przeszłości

a kowadłem teraźniejszości

Pożegnanie

promienie słońca ukryły się w liściach

nim je wiatr wytarga

i deszcz do ziemi wdepcze

swym złotem przypomną dni letnie

stary szaman świat

zatańczy pożegnanie z bogiem słońcem

zagwiżdże posępną melodię wiatr

i nieba płacz

wypełni kałuże

...

Przyjdzie Śmierć a za nią ciżba

Wnet do grzechu świat się przyzna

Niebo ciemna noc ogarnie

Cała ludzkość skończy marnie

Strawa w ustach cierniem będzie

Robak trzewia ich zdobędzie

Jęków ozwie się symfonia

Po czym będzie katatonia

           

Łydki ludzkie płomień smagnie

Ciała wszystkie wicher nagnie

A na skórę tyfus wejdzie

Kość strzaskana wszędzie będzie

A kto z mąk tych się ostanie

Temu tylko pozostanie

Patrzeć na te ziemie marne

Co na wieki będą czarne

taki mały wierszyk z kiedyś napisanego opowiadania

*** (moja samotność jest zazdrosna)

moja samotność jest zazdrosna

chce mieć wyłączność na te wszystkie nocne

i deszczowe spacery

(wtedy ma mnie tylko dla siebie)

jest znudzoną żoną

i weekendową kochanką

(od lat zdradzam jedną z drugą)

moja samotność

nie chce poznać twojej samotności

to by ją zabiło

to by nas zabiło

Dwie historie

Dwie historie to kolejny e-album. Tym razem grafiki wykonał mój kolega z sąsiedztwa - Piotr Szelest.

Zapraszam do czytania i oglądania.

pobierz

Dama z padalcem

ona miażdży mu głowę
stopą czystą
niewinną

za jego oślizgłość
brak kończyn
i wrodzoną szpetotę

on brudnym cielskiem
broni się w rozpaczy

resztkami sił
przygniótł stopę
matki boskiej depczącej

Gdy słońce jest bogiem

znów słońce stało się bogiem

a wszystko co na ziemi

gorliwymi wyznawcami

co żywe

wyciąga do góry swe ręce

po błogosławieństwo

co martwe

w milczeniu spija żar z nieba

już namaszczone

góry

wody

lasy

zwierzęta

tętnią życiem

świat wygrzewa swój stary grzbiet

ociekający życiodajnym potem

najświętszym sakramentem natury

Przejścia

Świeży e-album. Efekt współpracy z Axis Art Project.

gfx: saal

zapraszam do czytania i oglądania

pobierz

* * * (kiedy ojciec pił…)

kiedy ojciec pił

bił go po twarzy

uciekał wtedy na dach

gdzie było bliżej do gwiazd

marzenia pozostały marzeniami

a życie biło po twarzy

jeszcze bardziej

wiesz…

do przodu nie szło inaczej

jak w stanie nieważkości

Niedoszły astronom odchodzi do gwiazd*

                                   …każdy człowiek

                                   pozostawia po sobie jakiś ślad…

z dnia na dzień

kurczył się

coraz bardziej

aż odszedł w stan nieważkości

pozostawił po sobie

znoszone spodnie

wyciągnięty sweter

dziurawe skarpety

dzieci

które dawno go przeklęły

i zawsze kochającą matkę

która wybaczyła mu

ten ostatni lot

odchodząc zapomniał

skafandra i kasku

* wiersz jest kontynuacją mojego poprzedniego

wiersza publikowanego na tym blogu:

* * * (po równi chwiejnopochyłej…)

opatrzonego mottem z „Pijaków” Z. Herberta

Miłość

to ogród chwil szczęścia

esencja życia

i

ciężar

można go unieść

tylko we dwoje

Poeci

chodzą zwyczajnie między ludźmi

i pod kapeluszami nie noszą królików

nogi odrywające się od ziemi

to tylko złudzenie optyczne

a brzuchy

zazwyczaj wypełnione trywialnym pokarmem

tylko czasem z ust im się wymknie

jakieś abra cadabra

lub inne czary mary

tylko czasem

długopisem zaklętym

otwierają papierowe wrota

błękitowi innych światów

Bankiet

od krzyku modnych fryzur

bolą uszy

a drogie krawaty

kradną oddech

czerwonym twarzom

pan i cham piją taką samą wódkę

tak samo wyglądają ich wymiociny

wychylmy flaszkę

na ławce w parku

tam można pogwizdać z ptakami

wracając o poranku

* * * (musisz...)

musisz

zmusiło

ze spokoju wytrąciło

zatrzeszczały tryby

trzciny myślącej

co dzień powtarzającej

drogę do nikąd

Poezja & Fotografia

Wspólnie z Przemkiem Mazurem stworzyliśmy internetowy album z poezją.
Zapraszam do czytania i oglądania.

pobierz

* * * (tłum stał się bardziej humanitarny...)

tłum stał się bardziej

humanitarny

miejsce płonących stosów

zajęły szafoty i pręgierze

mieszczące się w oczach

zewsząd słychać śpiew

posiadaczy jedynej prawdy

kto nie idzie z nami

ten przeciwko nam

kto nie idzie z nami

ten wróg

Dzień powszedni

to co się dzieje za oknem

nazywa się dniem powszednim

ludzie gdzieś idą

samochody jadą

wszystko się śpieszy

robotnik z młotem pneumatycznym

czeka na szesnastą

i wieczorne piwo

ciekawe świata przedszkolaki

idą dwójkami

wypełniając ulicę piskiem

facet w garniturze wyszedł na papierosa

dzieciak odgania od siebie natrętnego psa kamieniem

komuś spadł łańcuch w rowerze

wysypały się jabłka z torebki

w nocy wszystko zgaśnie

zmęczenie wymiecie ludzi pod dachy domów

po ulicach będzie spacerowała cisza

samotna

pójdzie spać

kiedy usłyszy pierwsze kroki

ziewającej kobiety

śpieszącej się do pracy

* * * (są jak...)

są jak

niebotyczne wieże kościołów

minarety

latawce jak smoki na niebie

łódki z papieru

puszczane na rzece

dłonie wyciągnięte

takie co pisklę

do gniazda włożą

mosty nad rzekami zawiści

czasem

jak iskry wzniecające pożar

drutami kolczastymi

ziemię orzą

mury jak stuletnie sekwoje

brudne stopy

depczące kwiaty

Przed dwunastą

rankiem jestem rozmontowany

w dzień okrutnie codzienny

znów kanapka z serem

kupionym w Biedronce

inna nie będzie

przecież sam sobie robię śniadania

radio katuje listą przebojów

czekam na Lady Zgagę

jak na wyrok

a jestem recydywistą

Do poety z małej mieściny

„Inteligentni ludzie są często zmuszani do picia,

by bezkonfliktowo spędzać czas z idiotami.”

Ernest Hemingway

nie rozmawiaj o poezji

w towarzystwie

siedź cicho

pij swoje piwo

uśmiechaj się szeroko

łykaj głęboko

jutro będzie cię boleć

tylko głowa

Po życiu

prawdziwa wieczność

jest wbrew naturze człowieka

pozbawiona czasu

konieczna i niezmienna

przeraża

bo życie to ruch

nieskończona skończoność

to tylko wieczna sekwencja marności

pozbawiona sensu

przeraża jeszcze bardziej

*** (usta...)

Człowiek jest małpą, która potrafi zrobić najprecyzyjniejszą brzytwę,

aby poderżnąć gardło drugiej małpie.

Stanisław Lem

* * *

usta

legowisko bezpańskich psów

oczy

przepaść latryny

śmiech

ciśnięty kamień

w innego

słabszego

brakujące ogniwo ewolucji istnieje

wejdź w tłum

Chwila istnienia

ludzie jak co dzień

zajęci byli swoimi sprawami

nie słyszano trąb drących niebo na strzępy

nie było deszczu meteorytów

czterech jeźdźców

czterdziestu dni sromoty

legionów kościeji

stugłowych smoków pijących krew

wszystko odbyło się zgodnie z prawami fizyki

i trwało tylko chwilę

tymczasem gdzieś poza tym

co nazywamy czasoprzestrzenią

maleńki chłopiec uśmiechnął się całkiem niewinnie

gdy na jego dłoni

pękła mydlana bańka

równie niewinnie

zanurzył patyczek w wodzie z płynem

i puścił następną

Duszno

mdli mnie

i źle się czuję

w kłębowisku ludzkim

czy dwoje to już tłum

na pewno ciała splecione

śliskimi pnączami pożądania

lepkość uniemożliwia ucieczkę

a myśli jak szczury

w labiryncie

tego lepiej nie mówić

tak trzeba się zachować

tutaj od dawna śmierdzi trupem

duszno

gapię się w okno

* * * (w koronach ciernistych drzew...)

w koronach ciernistych drzew

pogrążone w modlitwie

ptaki

wrośnięte w mogiły korzenie

jak bezdenne koszmary

jeszcze świst kul słychać

ziemia dusi krzyk niestrawiony

pamięć pruje spokój

trącone wiatrem liście

niosą szept

lecz nie zna mowy drzew

ludzkie plemię

* * * (obłęd nie ma kształtu...)

obłęd nie ma kształtu

koloru zapachu

może właśnie dlatego

tak łatwo wkrada się w serca

granice rysowane grubymi kreskami

istnieją tylko na mapach

„normalność to inny rodzaj szaleństwa” – Pascal

Narodziny

śmierć popełniła samobójstwo

zrzuciła zasłonę bieli

ukrywającą martwy krajobraz

szare kikuty drzew na trupowisku

oto stanął przede mną świat

stary szaman

tańczący odwieczny rytuał życia

czaszki ziemi

piszczele krzewów

strupy na żyłach witalności

pokryją się zielenią

każde źdźbło

pąk

liść

zapachną praesencją świata

Siedzę

w zimniej jaskini

skulony w pozycji embrionalnej

jak zdetronizowany król

pośród chaotycznej fauny

robactwa pająków węży

czarnych myśli

wiercących w czaszce

niechcianych wspomnień własnych błędów

pragnień

i związanego z nimi poczucia niemocy

siedzę

Opowiadanie

Ostatnio napisała mi się nowa bajka:
http://literaci.terespol.org.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=195:bajka-o-konstruktorach-wiatow-albo-potajemny-projekt-jehowy&catid=36:proza&Itemid=65

 Starsze można znaleźć na mojej poprzedniej stronie:
http://krzysiekpogorzelski.pl.tl/Opowiadania.htm

WIERSZE MIŁOSNE – Skafander&Friends

„Wiersze miłosne” to zbiór poezji, powstały z inicjatywy Podlaskiej Grupy Poetyckiej „Skafander”, będący zapisem wieczorku zorganizowanego z okazji dnia 14 lutego. Autorami wierszy są wyłącznie mężczyźni (z założenia tomik jest hołdem dla płci pięknej), członkowie „Skafandra” oraz inni zaprzyjaźnieni z nimi poeci.

Mój mały wkład w tę publikację to wiersze: *** (kiedy piszę) i *** (zabierasz mnie w cichą przystań), nie publikowane na tej stronie.

Osoby zainteresowane lekturą zapraszam do Miejskiej Biblioteki Publicznej w Terespolu, gdzie zostawiłem jeden tomik.

Obraz z plamą w tle

ech co to był za dzień

ludzie nie wychodzili z domów

bez uśmiechów

wszystko w oczach kwitło

pachniało

tętniło

skąpane w słońcu

tylko ja

rozczochrany niewyspany

bohomaz zgrzyt i dysonans

nieumyślna plama na płótnie

*** (W moim wierszu)

w moim wierszu

siedzi mężczyzna przy stole

popija kawę

czas

jak kot na fotelu

przeciąga się leniwie

od losu nie żąda zbyt wiele

spłacił niejedną pożyczkę w banku życia

skrzydła sprzedał w lombardzie

za trzy grosze

wystarczyło na drewniany dom

kawę

i karmę dla kota

Sześć ósmych

w zadymionym barze

gitara opowiada starą historię

opuścił mnie nawet mój cień

spocone struny

podciągnięte do dźwięku bez odpowiedzi

zgubiłem go sam nie wiem gdzie

z pieca trzask

krzyk

dreszcz

cisza

może to tylko zły sen

z którego na pewno przebudzę się

polana następna kolejka

Nim noc zatonie w przepaść dnia

w pryzmacie butelki

księżycowa poświata nabiera szczególnej barwy

powroty do domu

niekończące się baśnie tysiąca…

i sam nie wiem ilu nocy

może za rogiem zjawi się wróżka z zapałkami

i odpalę ostatniego papierosa

spijając do dna esencję nocy

„Notes” i „Prawa natury” Ryszarda Kapuścińskiego

Ryszarda Kapuścińskiego znają wszyscy. Jego reportaże, opisujące świat drugiej połowy XX wieku, jeszcze długo będą poczytnym źródłem wiedzy na temat ówczesnych wydarzeń, jak i ogólnie wiedzy o człowieku i jego kondycji, miejscu w świecie niezależnie od czasów i kultury. Właśnie ta treść filozoficzna, przemyślenia będące odpowiedzią na wiele pytań dotyczących egzystencji ludzkiej i praw z nią związanych, była dla mnie szczególnie interesująca w jego twórczości.

Wielkie wrażenie wywarła na mnie poezja Ryszarda Kapuścińskiego. O tym, że pisał on wiersze dowiedziałem się niedawno, stało się to całkiem przypadkiem. Na jedno ze spotkań Terespolskiej Grupy Literackiej przyszedł pan Mirek i powiedział: „słuchaj Krzysiek, byłem w księgarni i przeglądałem sobie tomiki poezji i patrz co znalazłem”. „To Kapuściński pisał wiersze?” – spytałem zdziwiony. „Ja też tego nie wiedziałem” – odparł z uśmiechem pan Mirek. Zaraz jak tylko wróciłem do domu zabrałem się za czytanie „Praw Natury”.

Ryszard Kapuściński wydał tylko dwa tomiki poezji: „Notes” (1986) i „Prawa natury” (2006). Oba wywarły na mnie kolosalne wrażenie i oba chciałbym polecić wszystkim tym, którzy szukają w poezji filozoficznej treści dotyczącej losu człowieka. Zachęcić może również recenzja „Praw natury” na oficjalnej stronie R. Kapuścińskiego:

http://kapuscinski.info/recenzja-ksiazki-prawa-natury.html

Na koniec mały cytat R. Kapuścińskiego o tym czym dla niego była poezja.

„Wiersze są wspaniałą szkołą dyscypliny języka, literackiego obrazowania i walki o piękno języka, o jego klarowność, czystość i plastyczność. Słowem walki o język. Poeci to strażnicy, którzy przechowują siłę, piękno i oryginalność języka. Prozaicy tak się tym nie martwią, bo prozaik musi mieć historię – to mu wystarczy, żeby coś zgrabnie napisać. Natomiast poeta walczy z językiem, morduje się. Cały jego wysiłek polega na tym, żeby ten język zdyscyplinować, żeby z tego języka wyciągnąć, ile można, jego bogactwa, jego różnorodności. Zawsze staram się śledzić poezję i jeżeli piszę, nawet wiersze, to zawsze bardzo uważnie czytam, bo lektura poezji jest dla mnie wielką szkołą, także niepoetyckiego, pisania”.

Źródło:  

http://kapuscinski.info/ryszard-kapuscinski-o-ksiazce-notes.html

Rzemieślnik słów

poeta zwykłe słowa

przemienia w najczystsze złoto

natchniony przez muzę

o zwiewnej talii

i kasztanowych włosach

buduje pomnik ze spiżu

i kości słoniowej

ja tylko w swoim ogrodzie

sadzę kwiaty

jestem rzemieślnikiem słów

zamieniam esencję chwili

w kruche wiersze

Ogród słów

w ogrodzie słów

zakwitły kruche wiersze

zapach unosi się nieśmiało

myśl nabiera skrzydeł

wypełniona esencją chwili

zaczyna żyć własnym życiem

odlatuje zanim zwiędnie

Wspomnienia

przyjdź do mnie chwilo

kiedy krople deszczu na drzewie

były błyszczącymi brylantami

a twój uśmiech

wygładzał chropowatą fakturę świata

w ogień zapomnienia

wrzuciłem te niechciane

nie sądziłem że pożar strawi wszystko

Niekończące się stawanie

… i pisane ci będzie

gubić się i odnajdywać

nie „być” tobie

tylko płynąć…

z popiołu

ulepię siebie

na nowo

oczekując w pokorze

będę gotowy

by znów zapłonąć

Czekając na ogień

I

w klatce pytań

jarmarku odpowiedzi

ja człowiek słaby

oczekuję na ogień

II

poluzuj sznur

przerwij kajdany myśli

przetrzyj okulary zaprószone ówczesnym światopoglądem

wypal wszystko

zostaw tylko to co najważniejsze
ze świata i człowieka

bym mógł się im przyjrzeć z bliska

zanim zgaśniesz

III

…i z popiołu

ulepię siebie

na nowo

silniejszego